- Start
- Aktualności
- Szkoła
- Uczeń
- Maturzysta
- Kandydat
- Rodzic
- Kontakt
- Dziennik
Tradycje Gimnazjum i Liceum Żeńskiego w Ostrowie Wielkopolskim sięgają lat 1842 – 1849, kiedy to z powodu braku szkoły, w której córki zamożniejszych obywateli miasta mogłyby uzyskać ogólne wykształcenie, jeden z nauczycieli ostrowskich nazwiskiem Lasswitz założył szkołę u siebie w domu, w której to „szkole” uczył grupę kilku dziewcząt.
Nieco później powstała prywatna szkoła średnia dla dziewcząt założona przez rektora Blumela. Mieściła się ona w domu przy ul. Kościelnej 18. W roku 1953 kierownictwo szkoły objęła Polka Robertyna Klawka. W 1867 roku szkoła posiadała 3 klasy, zatrudniała 6 nauczycielek i liczyła 60 uczennic, przeważnie Polek. Od 1867 roku kierownictwo przeszło w ręce panny Amandy Schirmer – Niemki i szkoła zaczęła nabierać niemieckiego charakteru. Do 1920 roku jej dyrektorami byli Niemcy.
Zmieniała się również siedziba szkoły:
Mimo ciągłych przeprowadzek szkoła rozwijała się, aż doszła do 12 oddziałów i zatrudniała ok. 20 nauczycieli. Należy dodać, że religii uczył w tym czasie znany patron polskich spółek w Wielkopolsce, ks. Augustyn Szamarzewski.
W 1907 roku prywatną dotąd szkołę jako Miejską Wyższą Szkołę Żeńską przejęło miasto, a dyrektorem został Niemiec dr Robert Bergmann.
W roku 1909 zapadła decyzja budowy nowego gmachu przy ulicy Wrocławskiej 48. Budowę rozpoczęto w kwietniu 1910 roku, a oficjalne otwarcie nowego budynku odbyło się niecałe dwa lata później, 26 sierpnia 1911 roku. Gmach jest zbudowany w stylu modnego wówczas wczesnego modernizmu z elementami neorenesansu i secesji, z licznymi wewnątrz wykuszami, balkonami, rzeźbami i płaskorzeźbami, które tworzą do dziś niesamowitą atmosferę tej szkoły. W auli znajdują się piękne witraże. Budynek był bardzo nowoczesny jak na tamte czasy – mieścił nie tylko 12 klas, ale i gabinet fizyczny, salę rysunkową, salę gimnastyczną, aulę, bibliotekę, mieszkania dla dyrektora i woźnego, pokój konferencyjny i szereg innych, pomocniczych pomieszczeń. Do rozpoczęcia I wojny światowej szkoła rozwijała się mając 12 oddziałów, 19 nauczycieli i 374 uczennice.
Ostatni niemiecki dyrektor, dr Robert Bergmann, przekazał w 1920 roku kierownictwo szkoły Eleonorze Bojdzińskiej, byłej siostrze zakonnej, która sprawowała funkcję przełożonej do 1935 roku. Od 1 kwietnia 1921 roku szkoła nosiła nazwę Państwowe Gimnazjum im. Emilii Sczanieckiej, a w latach 50. XX wieku zmieniono nazwę na Liceum im. Emilii Sczanieckiej. Szkoła cały czas była placówką żeńską, przekształcono ją w szkołę koedukacyjną w roku 1964.
W 1968 roku zapadła decyzja nadania szkole nowego patrona. Patronem tym miał zostać wybitny polski pisarz, laureat nagrody Nobla – Władysław Reymont. Uroczystość nadania imienia odbyła się w dniu 5 grudnia 1968 roku. Z tej okazji teatr szkolny przygotował widowisko na podstawie fragmentów opowieści Reymonta „Chłopi”. Odtąd w środowisku szkoła była znana jako II Liceum Ogólnokształcące im. Władysława Reymonta.
Z niewyjaśnionych do dziś powodów wojewódzkie kuratorium zadecydowało w 1978 roku o likwidacji szkoły. Po egzaminach maturalnych, nastąpiła przeprowadzka do gmachu I LO przy ulicy Gimnazjalnej, a do opustoszałego budynku liceum wprowadzili się uczniowie ze szkoły podstawowej nr 3. Po odrodzeniu się samorządów w 1989 działacze ostrowscy rozpoczęli starania o reaktywowanie II Liceum. Udało się to w dniu 1 maja 1992 roku.
W wyniku konkursu dyrektorem został mgr Andrzej Kornaszewski, a 1 września 1992 roku 158 uczniów klas pierwszych rozpoczęło ponownie naukę w II Liceum Ogólnokształcącym im. Władysława Reymonta. Od dnia 1 lutego 1999 roku, po odejściu Andrzeja Kornaszewskiego, dyrektorem szkoły przez 13 lat była mgr Izabela Bothur. Następnie funkcję tę przez 5 lat pełnił dr Karol Marszał. Od 2017 roku dyrektorem II LO był mgr Aleksander Ziobro, którego w roku szkolnym 2021/2022 zastąpił mgr Marek Śmiłowicz.